over 4 weekjes zijn we weer in Nederland

Hai doorgewinterde Nederlanders!!

Nog een gelukkig nieuwjaar!
We hoorden dat het flink koud is geweest in Nederland, wel -10 in de Randstad, maar dan ’s nachts. Ach, we blijven jullie dus nog steeds verslaan, gna gna ;-). Hier wachten we nog op -40, zou wel leuk zijn om dat een keertje mee te kunnen maken. De laagste temperatuur die we hier tot nu toe hebben meegemaakt is -38 en de laagste gevoelstemperatuur -43. Binnenkort gaan we een paar daagjes de countryside in met Corrie en Dinsey, dus wie weet dat het dan nog gebeurt.

Sinds ons vorige weblogbericht vlak voor kerst hebben we natuurlijk kerst en oud & nieuw gevierd. Kerst was gezellig binnen met chocolademelk en koekjes, kerstfilms gekeken en ’s avonds een zelfgemaakt dinertje (was goed gelukt van onze kok Maarten). En de wijn is die avond hard gegaan, dus we sliepen goed.
Voor oud en nieuw hadden we Chinees siervuurwerk gekocht, volop goedkoop, supermooi en in Nederland zou het jammer genoeg illegaal zijn geweest (zie filmpje). Om 12 uur hebben we nog net even getoast met een slok champagne terwijl de kinderen al op ons stonden te wachten om mee naar buiten te gaan. Maarten en Eruka (oudere jongen van een fosterhome) hebben het meeste vuurwerk samen afgestoken, Leonie heeft foto’s en filmpjes gemaakt en natuurlijk heeft iedereen genoten van de knallen. Zoiets hadden de kinderen nog niet eerder van zo dichtbij meegemaakt, gillen en lachen dat ze deden. En een enkeling vond het een beetje eng. Maar voor ons was het echt een bijzondere manier om 2009 in te gaan.

Natuurlijk misten we met deze dagen ook wel een beetje onze families en helaas konden we zelf niet bellen (storing van een paar weken bij de provider), maar gelukkig werden we al gauw gebeld toen iedereen weer katervrij was en in de buurt van een vaste telefoon zat. Toch fijn om dan even iemands stem te kunnen horen.

Ook stroomde sinds kerst opeens de kerstpost binnen tot vorige week. We hebben van veel lieve mensen kerstkaartjes ontvangen die nu op de plank in onze kamer staan en ook meerdere pakketjes voor onszelf en voor de kinderen. Superleuk dat zoveel mensen aan de kinderen en ook aan ons denken. Dankjulliewel! Wel een goed idee om dat voor Corrie te blijven doen als ze nog eens met kerst in Mongolië zit.

De eerste zaterdag na nieuwjaar zijn we met de kids gaan sleeën in de countryside. Lang geleden dat we dat zelf ook hebben gedaan, maar het was superleuk. Hier loopt iedereen, hoe vaak je ze ook waarschuwt, na het sleeën recht omhoog, dus niet even via de zijkant zodat je niet wordt ‘aangereden’. Corrie kan gelukkig hard schreeuwen, ze bleef goed bezig met de kinderen waarschuwen en er vonden wonder boven wonder, op wat kleine ongelukjes, geen erge botsingen plaats. Daarna met alle kinderen wat gegeten bij een familie in een ger. Er pasten er maar 10 ofzo tegelijk in, dus gingen we om de beurt een hapje doen en ons warmen bij de stove. En vervolgens nog leuke buitenspelletjes met alle kinderen gedaan. Onderweg naar huis viel Arunzaja bij Leonie op schoot in slaap terwijl de andere kleintjes gierden en brulden van het lachen om Maarten die grapjes uithaalde. Weer een dag om voor altijd te herinneren!

Sinds de feestdagen voorbij zijn is Leonie weer hard aan de slag gegaan. Ze heeft voor de stichting een ziekteverzuimprocedure in het Engels mogen opstellen, sommige mensen vinden dat misschien niet het spannendste werk, maar dat vond ze juist erg leuk om te doen. En voor haar afstudeeropdracht zijn de nodige analyses intussen uitgevoerd, ook heeft zij de Mongoolse cultuur met behulp van bepaalde methodes in kaart kunnen brengen. Een apart klusje, want iedere week die verstrijkt lijk je er wel weer iets aan aan te kunnen passen of aan toe te kunnen voegen. Het bestuur van Asian Foundation heeft vorige week ook de benodigde input geleverd. Het einde van het strategisch beleidsplan zelf komt nu dus gelukkig al meer in zicht. Toch zal ze thuis nog wel een en ander af moeten ronden, waar alles er wat dat betreft gelukkig weer wat Nederlandser aan toe gaat.

En Maarten is na de feestdagen ook weer flink aan de slag gegaan. Natuurlijk met Engelse les geven. Dat doet’ie met tekeningen en plaatjes en hij gebruikt al een tijdje een puntensysteem zodat de kinderen zich gedragen. Iedere les kunnen ze een smiley verdienen en bij 5 smileys krijgen ze een snoepje. Hij kan de taal natuurlijk niet echt spreken, maar de taal van snoep kennen de kinderen wel en ze doen steeds erg hun best om ze te verdienen. Ze gaan ook steeds met sprongen vooruit en kennen al meer en meer Engelse woorden.
Ook heeft Maarten buiten een aanbouw gebouwd om kolen en hout in op te slaan voor een familie op de hashaa (=stukjes grond rondom de stad waar mensen veelal in gers, Mongoolse tenten, wonen). Dat scheelt de familie van steeds lopend nieuwe te moeten halen in dat heuvelachtige gebied en dan kan het bovendien niet gestolen worden. Mongoliërs zijn nl echt met lijm aan hun vingers geboren.

De komende weekjes dus nog even hard aan de slag, maar natuurlijk willen we ook nog tussendoor genieten van het land en de mensen hier. Binnenkort gaan we dan ook een paar daagjes de countryside in, daarna nog met alle werknemers een uitje en we gaan misschien nog een keertje met de kinderen een hele dag weg, voordat we weer naar huis gaan… Nu gaat het supersnel, het is nog maar 4 weekjes en dan zijn we alweer thuis! Onze familie en vrienden weer allemaal zien en omhelzen en weer in ons eigen huisje en het vertrouwde Rotterdam zijn. Daar kijken we nu ook wel heel erg naar uit. We missen jullie!!!

Maarten en Leonie

PS. Nog geen reacties ontvangen op Maartens oproep voor werk ???

((En voor de mensen die een sterke maag hebben en niet zitten te eten terwijl ze dit lezen: Vandaag heeft Maarten een beetje pech gehad. Namona, een kleine lieve meid van de fosterhome hiernaast, zag er nogal ziekjes uit toen we met de kinderen in de bus zaten. Na 10 minuten rijden voelde hij zn been warm en nat worden en bleek dat ze over Maartens been heen overgaf. Ze had teveel te eten gekregen toen er gisteren visite kwam die eten mee had gebracht. Wel sneu voor dr, maar al gauw voelde ze zich gelukkig beter en kon er weer een lachje af.))