Laatste weblogbericht vanuit Mongolie!!!!!!!!!!!!

Zeg nooit laatste, maar voor zover we weten wordt dit wel ons laatste weblogbericht vanuit Mongolië. Voor ons zijn deze dagen erg spannend (en stressen) en we zitten vol met dubbele gevoelens, want aanstaande donderdag vertrekken we met de trein naar Peking. Daar zullen we vrijdagmiddag aankomen en zaterdag vertrekken we met het vliegtuig naar ons kikkerlandje… naar jullie!!!

Vanaf ons vorige bericht hebben we inderdaad nog veel genoten van de mensen hier en ook van de natuur. We zijn 3 daagjes naar de countryside geweest, precies toen het in de stad -40 zou worden en het in de countryside dus nog kouder moet zijn geweest. (We hebben dus meegemaakt wat we nog graag wilden: -40! :-)) De eerste nacht hebben we toen in een ger geslapen. Gelukkig had deze ger wintervilt en we wisten al goed hoe we ons bed zo moesten opmaken dat we niet teveel last van de kou hadden. Die nacht hebben we dus redelijk goed overleeft.
De volgende ochtend heeft onze chauffeur de bus weer aan de praat gekregen door een fikkie onder de motor te steken, doen ze hier vaker, niets anders aan te doen met deze temperaturen natuurlijk. Na 2 uur branden startte de motor gelukkig en vertrokken we weer de witte uitgestrekte wereld in. Prachtig is een niet mooi genoeg woord om dat te beschrijven. Open vlaktes, stralende zon, weidse natuur, witte en af en toe grauw beboste bergen. De rivieren waren bijna compleet bevroren en we konden met gemak met het busje over het ijs rijden. Er was uiteraard weinig wild te zien, maar gelukkig hebben we toch nog condors dichtbij voorbij zien vliegen, wat een grote, mooie vleugels! Ook ons respect voor de mensen die in de countryside leven is nog meer gestegen deze dagen. Af en toe kom je onderweg natuurlijk mensen tegen die water halen bij een bron of spullen gaan verkopen in het ‘dorp’, door ijzige wind in de krakende vrieskou, zonder de Westerse gemakken.
Wandelen was er voor ons niet echt bij, vooral met de wind erbij vonden we het te koud om lang buiten te blijven, zelfs in het busje kon het niet warm worden, met name onze voeten niet. Maar zoals jullie aan de foto’s zullen zien… met zo’n uitzicht kan je over de rit gewoon niet klagen.
Die tweede avond vonden we helaas geen slaapplek, alle gerkampen waar we voorbij kwamen waren gesloten voor de winter. En in de bus slapen is met die kou geen optie. Tenminste, wil je de volgende dag wakker worden. Uiteindelijk eindigden we dus weer in UB (?!?) en hebben we toen maar thuis geslapen. De volgende dag zijn we wel weer op stap gegaan en we hebben toen zelfs eventjes de toerist uitgehangen door bij een groot zilveren beeld van Chinggis Khaan te kijken. Naar boven gaan was even duur als de Euromast op. We kennen de Mongoolse prijzen en wilden dat er niet voor neerleggen, maar die dag hebben we nog veel meer moois gezien wat onbetaalbaar is (en we hebben zelfs eventjes gesleed).
Het was dus goed afscheid nemen van de Mongoolse natuur. Wat gaan we die missen!!!!!!!!

En natuurlijk hebben we ook nog even extra aandacht aan de kinderen gegeven, veel met ze gespeeld. Ze weten dat we bijna weggaan, ze zijn er niet blij mee en ze zijn deze dagen ook extra aanhankelijk. Er is wel vervanging gevonden voor de Engelse lessen die Maarten gaf. Maar hoe dan ook, het wordt een moeilijk afscheid deze week als we bij de fosterhomes langsgaan om van de kinderen afscheid te nemen. Iets waar we erg tegenop zien, maar we weten dat het moet gebeuren. Laten we hopen dat vooral de kinderen het niet al te erg vinden dat we vertrekken.

Van de tieners op de hashaa’s hebben we gisteren al afscheid genomen tijdens een feest dat iedereen van de organisatie hier voor ons heeft georganiseerd. Omdat we Sagansar gaan missen, een traditioneel Mongools familiefeest dat 3 dagen duurt en voornamelijk om bij elkaar eten draait, hebben ze een dergelijk feest zaterdag voor ons georganiseerd. Het moet een heel werk zijn geweest alles klaar te maken. Dan voel je je wel even heel speciaal. We hebben dus lekker nog Mongools gegeten, we waren bovendien eregasten en mochten aan de hoofdtafel zitten waar ook de ouderen zitten. Op die tafel worden de ingewanden en het hoofd van het dier dat geslacht is klaargezet, samen met een deegtoren van heel zoete en vette deegstukken waarop suikerklontjes en koekjes dit kunstwerk afmaken. Dat deeg wordt meestal aan het einde van het feest opgegeten, dus we mochten dat gelukkig overslaan. Verder hebben we boots, gorgok, salades en snoepgoed gegeten (Mongoliërs zijn namelijk nogal dol op zoet en vet). Ook Leonie heeft nog van dichtbij mogen meemaken hoe je gorgok maakt, een traditioneel gerecht, waarbij vlees in een melkbus met hete stenen wordt verhit samen met wortels, aardappelen en uien.

En..Maarten heeft de eer gehad om voor dit feest het schaap dat we met z’n allen hebben opgegeten te slachten met Dinsey (de chauffeur). Schapen worden hier op een speciale manier geslacht door de buik open te snijden, er met de arm in te gaan en een bepaalde ader los te trekken, waardoor het dier gelijk sterft en het bovendien geen kliederboel wordt. Dinsey heeft dit zelf gedaan, zodat het dier niet onnodig zou lijden. Maar Maarten is zijn leerling geweest en mocht het vervolgens een keer nadoen. Hij is dus officieel een Mongoolse man geworden en hij is erg blij dat hij dit heeft kunnen doen… een mannending. Leonie is er niet bij geweest, ze kon het niet zien (een vrouwending), maar heeft wel heerlijk van het dier gegeten. In Mongolië is de slacht ook meer een mannentaak, dus erg was het niet dat ze dit heeft gemist. Gelukkig heeft het schaap ook weinig geleden, ligt ook blijkbaar aan het dier zelf, geiten blijken meer pijn te hebben bij een dergelijke manier van slachten. En nadat het dier dus geslacht is, hebben Maarten en Dinsey de vacht verwijderd en nadat het vlees de tijd had gehad te sterven hebben de tienermeiden van de hashaa het bereid voor het feestmaal van de volgende dag.

O, en voor de mensen die hier misschien fel op willen reageren als ze dit alles lezen: in Nederland eten wij ook vlees en dat vlees is veelal afkomstig van dieren die een slecht leven van geen zonlicht, geen kudde, geen vrijheid, geen grazen en onvoldoende beweging hebben gekend. Maar ze zijn dan wel met een pin door hun kop om het leven gebracht. Dit dier dat hier in Mongolië is geslacht heeft dan wel een langzamere dood gehad, maar heeft een vrij leven gekend, in een kudde geleefd en gedarteld in de vrije natuur. Bovendien is alles van het dier opgegaan en zelfs zijn vacht wordt gebruikt om een warm kleedje van te maken. We moesten het toch even melden voor de dierenactivisten die dit lezen.

Maar naast deze Mongoolse belevenissen hebben we ook nog een ander minder leuk Mongools avontuur meegemaakt: ons vertrek legaal maken! En daaronder valt het kopen van treintickets naar Peking, het krijgen van een Chinees visum en het krijgen van een exit permit (het enige wat we nog nodig hadden na 2 maanden heen en weer en heen en weer en heen en weer en dat nog 1000x voor working en living permits). Waar in Nederland de klant die koopt koning is en klantenservice een woord is dat bestaat zijn in Mongolië beiden ver te zoeken. Een treinticket kopen kostte ons 2 bezoeken aan de railway en je komt te staan voor verkoopmedewerkers die een uitstraling hebben dat je ‘je gelukkig moet prijzen wil je goed genoeg zijn om een treinticket te mógen kopen’ en terwijl maar netjes en beleefd blijven wachten tot ze je naar hun balie wenken. (Toch lang leve de NS!) Chinese visums kostte ons ook 5 bezoekjes, steeds weer iets nieuws regelen wat volgens hen niet goed was of ontbrak en de laatste keer wat volgens ons niet goed was of ontbrak: onze namen die verkeerd gespeld waren op de visa, terwijl zij bleven beweren dat het wel goed was (#$#%@&%@?!!) En dan het Mongoolse exit permit: 5 bezoeken in 3 dagen!! Ze vertelden ons eerder dat we alleen even een weekje voor we vertrokken langs hoefden te komen… gelukkig geloofden we dat toen niet. Ook daar weer steeds terug naar huis om iets te regelen en weer mee terug te nemen om in te leveren. Daar de informatiebalie: 2 communistische vrouwen, met een ongeïnteresseerde starre blik, mobiel bellend en met open mond kauwgom kauwend terwijl ze je aan het ‘helpen’ zijn. En de balie waar je met je documenten naar toe moet: communistische mannen die langzaam door je papieren bladeren, bladzijde na bladzijde omslaan en dan even een bladzijde terugslaan alsof er iets niet goed is en terwijl je hart een slag overslaat uit angst dat er dadelijk iets fout is. En ook daar weer vriendelijk bedeesd en beleefd blijven staan, niet te hard praten, niet afkeurend kijken. Maar uiteindelijk is alles wel goed gekomen en mogen we nu officieel het land uit. O, wat zullen we blij zijn in Nederland met de eerste klantvriendelijke verkoper die ons pad kruist. Die krijgt 2 ontzettend blije gezichtjes te zien die we misschien nog een paar keer ‘hallo’ zeggen gewoon om het terug te horen.

Ja, het westerse Nederland missen we in veel aspecten wel. Maar het haasten en iedereen die het maar steeds druk tot te druk heeft, daar kijken we wel tegenop. In Mongolië zullen we echt missen dat iedereen gewoon tijd voor elkaar heeft, in plaats van tijd voor elkaar ‘moet maken’. Alles gaat dan wel langzamer en je doet veel minder op een dag. Maar altijd maar dat druk hebben is toch ook niet gezond. We kijken er dan ook een beetje tegenop omdat we daar liever niet in mee willen als we in Nederland terug komen, maar dat hoe dan ook toch gaat gebeuren en voor we het weten hebben ook wij het weer te druk om even rustig stil te staan. We hopen in ieder geval wel weer meer tijd over te houden voor onze familie en vrienden, we hebben ze flink gemist!!

Donderdagochtend, na alle afscheid, schoonmaak en inpakwerk, vertrekken we dus. Als we in Peking aankomen gaan we nog even shoppen en ook pekingeend eten. Misschien een hamburgertje bij de MacDonalds, hebben we niet gemist, maar is wel weer lekker als je er een in de buurt (of in het land) hebt. En… een heerlijk zacht groot bed om in neer te ploffen! Wat een luxe in vergelijking tot een matrasje van 70cm breed op de grond de afgelopen 5 maanden. Hmm…we dromen er nu al van!

Lieve mensen, we zien jullie gauw weer en waarschijnlijk zullen we nog wel een keertje een berichtje schrijven op de weblog als we weer een beetje in Nederland gewend zijn om het verhaal helemaal compleet te maken.

Groetjes vanuit een intussen voor ons gevoel warm maar nog steeds -8 graden overdag Ulaanbaatar, Mongolië, Maarten & Leonie.