Extra: Bert de kaaskop

(Dit bericht is een extra verhaal dat hoort bij 'Titelloos'.)

Vorige week zaterdag zijn we dus naar de countryside geweest. Bert, een Nederlander die in de Mongoolse outback woont en daar kaas maakt, had ons tijdens een borrel uitgenodigd langs te komen om te zien hoe hij kaas maakt en om wat te proeven enzo. Dus Corrie, Hadassa (een Nederlandse die we hier hebben leren kennen via voetbal), Maarten en ik besloten daar afgelopen zaterdag naar toe te gaan en Dinsey zou ons dan met het busje brengen. Maarten, Hadassa en ik zouden ook proberen die middag nog ergens een uurtje paard te gaan rijden. Maar de dag liep niet helemaal zoals gepland.

Bert belde voor we vertrokken op dat hij in Ulaanbaatar was omdat hij boodschappen had gedaan en dat zijn auto kapot was gegaan, dus haalden we hem en zijn twee kinderen op en vertrokken toen toch, iets later dan gepland, naar Bert zijn huis.
Het had die week aardig wat gesneeuwd en het was flink koud gebleven. En natuurlijk, midden op een helling kwam ons busje, dat alleen voorwielaandrijving heeft, vast te zitten in de sneeuw. (Dat was nummer 1.) Gelukkig kwamen we er al gauw uit door aarde voor de banden te leggen, maar we besloten toen toch maar om Bert zijn tweede auto (een jeep met vierwielaandrijving, die overigens alleen startte als je ‘m een heuveltje afrolde) op te halen en daarmee verder het land in te gaan. Dat bleek ook wel nodig te zijn ook, want al gauw reden we met die jeep over heuveltjes en hobbels, tussen bomen en door riviertjes.

Eenmaal aangekomen bij Berts huis (of eigenlijk een stukje grond, een ger met een aanbouw voor zijn kazen en wat stallen) kwamen 9 honden kwispelend op Bert en zijn kinderen af, allemaal “geadopteerd”. We mochten gelijk ook even bij zijn puppies kijken. Achter zijn ger stond nog een kleine ger die bedoeld was voor de honden, en daarin lag een puppie-nestje. Het waren wel grote puppies, net kleine beertjes en allemaal piepen. Schattig, maar Bert begon er nu intussen wel serieus over na te denken zijn honden te laten helpen om nog meer van die schattige nestjes te voorkomen. Je moet ze natuurlijk ook weer kwijt.
Toen maar gauw naar binnen om warm te worden en daar kregen we een heerlijke Hollandse lunch: bruin brood met kaas, jum. Overal lagen kazen in van die ouderwetse kasten te rijpen, maar volgens Bert deden de kazen in de aanbouw het het beste, daar hadden ze de juiste temperatuur. Hij vertelde er wat over, over het steeds draaien en het insmeren met kaascoating. Wel leuk om te horen. Maarten mocht ook even in Bert zijn vleeskelder kijken. Bert slacht namelijk af en toe een dier van zijn vee en nu lag er dus een lever en een tong en de rest, niet iets wat de meiden per se hoefden te zien. Maar wel kregen we het aanbod om binnenkort vlees bij hem te kopen. We mochten zelfs verzoekjes doen wat we wilden: dus het werd rollade, gehakt, biefstuk en rosbief. We zitten er nu al naar uit te kijken.

Het klikte overigens al gelijk tussen Bert en Maarten, Bert is echt zo’n uit de kluiten gewassen kerel, altijd al een boer geweest en een beetje een avonturier, alles zelf uitzoeken en uitvinden. Maarten heeft zich dan ook prima vermaakt die dag. Het is daar trouwens ook prachtig, heel uitgestrekt. En dan realiseer je je pas hoe hard je die stilte en ruimte om je heen als mens af en toe nodig hebt. Maar overal heb je wat: in Mongolië missen we nu het zien van groen, bijvoorbeeld gras dat altijd groen blijft. Hier is alles intussen grijs en grauw: ook de bomen, alles is verdord.

Maar verder met het verhaal. Na de lunch belde een ‘buurman’ van Bert op dat hij een kalf van Bert had gezien en die was aangevallen door een paar wolven. Dus na een bezoekje aan de ‘wc’ 100m verderop gingen we met z’n allen op zoek naar het arme beest. Al gauw hadden we hem een paar kilometer verderop gevonden. Het beest ging gelijk in een verdedigende houding staan toen hij de jeep die omringd was door Bert z’n honden, aan zag komen. Maar hij kòn gelukkig nog staan en, hij moest wel vooruit getrokken, geduwd en gepord worden, maar hij kòn ook nog lopen. Dat is natuurlijk ook goed voor z’n bloedsomloop en hij kon niet in de sneeuw blijven liggen. Maarten pakte gelijk het touw en met de mannen begon hij aan de klus het beest vooruit te krijgen. Toch werd het op den duur te moeilijk, het beest bloedde ook in zijn poten en zijn buik, en dus moesten we hem achter de auto vastmaken om hem mee te krijgen. Maar al gauw was het weer raak, deze keer was het de jeep: we kwamen vast te zitten in de sneeuw en goed ook. (Nummer 2.) Moest dat arme kalf ook weer stilstaan in de kou. Bert bleek wel echt een ervaren buitenmens te zijn zeg. Hij kwam met allerlei trucs om de jeep eruit te krijgen, iedereen helpen natuurlijk, en jawel: na ongeveer een half uurtje zwoegen konden we weer vooruit komen en kon ook het kalf mee naar zijn stal, waar een bak eten en water op ‘m stond te wachten…en een penicillinespuit. Het begon intussen al donker te worden en toen we bij Berts huis aankwamen was ook het vee al gearriveerd voor het avondmaal. Wij kregen binnen heerlijke Hollandse groentesoep met extra vermicelli en met een goed gevulde maag en een stuk kaas dat we gelijk bij hem hadden gekocht voor een goed prijsje gingen we op huis aan.

Wat dus een vrij toeristisch dagje zou worden van kaas proeven en paardrijden werd een zeer avontuurlijk dagje. Maar de dag was nog niet voorbij: de weg terug… dat was een avontuur op zich, want, jawel: we kwamen wéér vast te zitten (nummer 3), met de jeep, in het pikkedonker, in het ijs van het riviertje dat we over moesten steken. En… de motor was uitgevallen! Een zetje om de motor weer aan te krijgen konden we het ding dus niet geven, en daarom moest de jeep van de overkant van het riviertje af door ons busje (dat verderop stond geparkeerd) aan de kant worden getrokken.
Het duurde even voor het busje en de jeep met elkaar waren verbonden door een paar aan elkaar geregen sleeptouwen. Het was wel spannend, want de sleeptouwen braken steeds af bij de verbindingspunten, maar gelukkig brak het touw zelf niet. Het was intussen echt flink koud geworden, maar dat lette de ‘buren’ die ons kwamen helpen niet om met hun blote handen ijs voor de wielen van de jeep uit het water weg te trekken. Na een dik uur, misschien wel 2, stond de jeep toch aan de overkant. Nog een heuveltje af om die motor aan te krijgen en het volgende gevaar mochten we trotseren: Nu mocht de jeep het busje een stijle, gladde heuvel optrekken. (We zeggen wel steeds ‘we’, maar de vrouwen hadden het makkelijk, de mannen deden al dit zware werk.) Dus: na lang toe te kijken, kou te lijden, niet in de weg te staan en te kletsen konden we ook het busje weer betreden en vanaf dat punt was het veilig om naar huis te vertrekken. We namen afscheid van Bert met een wodka’tje: dat houd je ook wel een beetje warm vanbinnen.

Onderweg zijn we nog 1 keer gestopt, maar deze keer gewoon om te genieten van de sterrenhemel. Zo’n sterrenhemel zal je in Europa niet meer zien, geweldig… overal sterren en waar je sterren ziet, zie je nog meer sterren, en dan nog meer sterren, overal sterren dat je het liefst een naar achteren te kiepen nek zou willen hebben om te kunnen blijven kijken. Ook kon je de melkweg heel goed zien: die sterrenwolken als het ware. Je zou het zo graag op de foto willen nemen, maar dat kan helaas niet. Goed, we hebben er in ieder geval van genoten tot het moment dat Maarten echt niet meer stil kon zijn en weer moest praten ;-), waarna we weer verder op weg naar huis gingen.
Dat was dus een lange en ook al zo’n prachtige dag! Je zou denken dat we gelijk als een blok in slaap waren gevallen, maar we hebben eerst even een heerlijke pantosti met die kaas gemaakt, en zijn tóen als een blok in slaap gevallen.