Titelloos

Hallo allemaal,
Alweer een paar weekjes zijn voorbij, en ook deze keer hebben we weer aardig wat te vertellen, vooral over onze uitstapjes. Maar allereerst: Leonie heeft vrijdag eindelijk een goede, dikke, lange, warme winterjas gevonden en daar is ze superblij mee! De temperaturen zijn, op vandaag en gisteren na, namelijk flink gedaald en het heeft aardig gesneeuwd en gevroren in de afgelopen weken. De winter komt er dus al vroeg aan en een goede winterjas is dan geen overbodige luxe.
Voor Maarten is het klussen alleen wat lastiger geworden met die temperaturen. Wel heeft hij met Dinsey een tafeltennistafel gemaakt de afgelopen week voor het tienerproject op de hashaa. Er zijn hier verschillende markten voor allerlei verschillende redenen en zo ook een houtmarkt en een gereedschapsmarkt. Daar hebben Dinsey en hij planken en het nodige andere spul gekocht om zelf zo’n tafel in elkaar te zetten en hij is prachtig gelukt. Tafeltennissen doen mensen hier best veel, net als voor ons bijvoorbeeld een potje poolen, dus voor de tieners is het leuk om zo’n tafel in de buurt te hebben. Maar omdat er dus minder te klussen is heeft Maarten er nu een tweede baantje bij: Engelse leraar van de kinderen. Iedere werkdag geeft hij de kinderen les en het is duidelijk te merken dat het in zijn bloed zit dat leraarschap: hij is een natuurtalentje. Hij weet de aandacht van de kinderen te houden, de lessen leuk te maken en ze ook echt wat te leren. En bovendien vindt hij het zelf ook heel leuk om te doen.
Leonie heeft 2 weken geleden haar oriëntatieverslag ingeleverd en een ‘go’ gekregen! Daar is ze echt blij mee, want dat betekent dat het echte werk (een beleidsplan opstellen voor Asian Foundation) definitief kan beginnen.

Corries werk gaat ook altijd door. Het ene moment is het rustig en kan ze lekker uitslapen en het andere moment is ze druk in de weer. Je weet hier nooit hoe je dag gaat worden en iedere dag is weer anders, maar dat maakt het juist leuk om van zo dichtbij mee te maken.
Een paar weken geleden ontving ze zo bijvoorbeeld een telefoontje dat ze een paar dozen met knuffels voor de kinderen bij iemand mocht op komen halen. Dinsey en Maarten klaarden dit klusje voor haar: ze kwamen bij haar thuis aan met een stuk of 15 vuilniszakken en een paar grote dozen volgeladen met knuffels en hebben die allemaal bij haar in de woonkamer gezet, haar kamer was gelijk vol! Dat zijn natuurlijk veels te veel knuffels voor 12 kleine kinderen, maar de kids mochten die avond wel ieder 2 knuffels uitzoeken. Je had de blije gezichtjes moeten zien! Alleen wij zaten de volgende dag nog wel met een huis vol knuffels die we vervolgens maar in een hashaadistrict (daar wonen de armere mensen van Ulaanbaatar) en bij de buren enzo hebben uitgedeeld. Toen waren ze uiteraard in no time weg.

We hebben vorige week overigens ook een pakket van Leonies ouders ontvangen: een voedselpakket met allerlei heerlijk Hollands eten: knorr-pakketten, hagelslag, rookworsten, kruidnoten, chocoladeletters, noem maar op! We vinden het echt heel lief dat jullie dat naar ons hebben opgestuurd. Dankjewel! Vooral Maartens maag is voorlopig gerustgesteld. We hebben al een rookworst en burritos gegeten deze week, en natuurlijk is de Verkade-chocolade ook al op :-D. We genieten er dus met volle teugen van! Dat kunnen we nu ook wel goed gebruiken. Nederland, onze familie en vrienden, beginnen we nu wel een beetje te missen. Het leven hier wordt voor ons natuurlijk ook steeds gewoner, maar met een Unox-rookworst komt Nederland weer eventjes dichtbij.

En naast het ‘gewone’ leven van werken, shoppen en een hapje of drankje in de stad te doen, hebben we ook wat leuke uitstapjes gemaakt twee weken geleden. We zijn toen twee keer naar de countryside gegaan. Dan zie je weer echt de schoonheid en dat uitgestrekte van Mongolië en ook daar kan je alleen maar van genieten!
Eén keer hebben we met alle leidsters een ritje naar de countryside gemaakt als bedrijfsuitje. Toen zijn we echt in een prachtig gebied beland! Daar aten we wat met elkaar en hebben we gewandeld in de omgeving. Het was die dag alleen wel ijzig koud, en een scherpe wind, maar met een vuurtje bleven we toch nog een beetje warm en ook de schoonheid van de natuur om je heen maakt heel veel goed. Na wat te wandelen, de omgeving in ons te hebben opgenomen en ons buikje te vullen gingen we alweer op huis aan. En net vijf minuten onderweg naar huis begon het te sneeuwen. Hier in Mongolië valt droge sneeuw, maar nog viel het met bakken uit de hemel. Onderweg zagen de leidsters steeds houten planken/palen naast de weg liggen (die waren letterlijk van de vrachtwagen af gevallen) en dus stopten we steeds om weer zo’n stuk hout in het busje te laden. Ook kwamen we in een gebiedje waar allerlei kerstspul aan de bomen groeide, dus weer iedereen verzamelen en inladen. Uiteindelijk zaten we in een overvolle bus volgeladen met hout en verdorde kersttakken, gelukkig met een prachtig uitzicht op een intussen helemaal wit geworden landschap.
Maar er bleek nog ruimte over te zijn, want toen het al donker aan het worden was kwamen we een man tegen die lopend op weg was naar zijn huis…in die sneeuw, met een boomstam en een grote zak. Hij had waarschijnlijk hout enzo gehaald om te stoken voor thuis (goedkoper dan kopen natuurlijk). Maar steeds liep hij heen en weer: eerst voor de boomstam, dan voor die zak. Hij was dan ook niet voor middernacht thuis geweest onder die omstandigheden, dus hebben we hem een lift gegeven. Een boomstam meer of minder maakte toch al niet meer uit. Zijn vrouw bleek 9 dagen daarvoor te zijn bevallen van een meisje. We mochten gelijk op visite komen, is hier heel normaal, en kregen daar een kop Mongoolse thee (zit een beetje zout in) en koekjes. Van die hele dag hebben we gelukkig ook heel wat mooie foto’s kunnen nemen. (Binnenkort staan ze op de weblog, dus hou onze website in de gaten.)

Vorige week zaterdag zijn we ook naar de countryside geweest. Bert, een Nederlander die in de Mongoolse outback woont en daar kaas maakt, had ons tijdens een borrel uitgenodigd langs te komen om te zien hoe hij kaas maakt en om wat te proeven enzo. Dus Corrie, Hadassa (een Nederlandse die we hier hebben leren kennen via voetbal), Maarten en ik besloten daar afgelopen zaterdag naar toe te gaan en Dinsey zou ons dan met het busje brengen. Maarten, Hadassa en ik zouden ook proberen die middag nog ergens een uurtje paard te gaan rijden. Maar de dag liep niet helemaal zoals gepland. Uiteindelijk hebben we 3 keer met de auto vastgezeten in de sneeuw, een kalf dat aangevallen was door wolven meegesleept naar zijn stal een paar kilometer verderop en… heerlijke Hollandse groentesoep met veel vermicelli gegeten. Ook dat was een koude dag en bovendien een hele avontuurlijke dag met een blik op het echte Mongoolse buitenleven. Als jullie hier meer over willen lezen: we zetten dit verhaal in een apart bericht dat we zo ook op de weblog zetten.

Maar nu weer verder met andere dingen. Afgelopen zaterdag hebben we een meisje bezocht, Hongroo heet ze, dat we intussen 2 jaar kennen omdat zij en haar familie worden gesteund door Asian Foundation. Zij heeft in de afgelopen jaren redelijk Engels leren praten. Dat betekent voor haar dat ze een goede kans heeft op een goede toekomst hier in Mongolië, je kan dan namelijk allerlei banen krijgen op het gebied van toerisme. Nu woont ze met haar opa, zusje en broertje op de hashaa (stukje grond van Asian Foundation voor families die zij ondersteunen). We hebben afgelopen zaterdag met haar boots gemaakt: gestoomde pasteitjes als het ware. Vlees snijden en deeg rollen en vouwen kunnen ze hier in een handomdraai en vooral het dichtvouwen van de boots wilden we onder de knie krijgen. Maarten lukte dat toch iets minder met zijn werkhanden, maar Leonie kwam aardig in de richting… hoe dan ook grappig om te doen en misschien leuk om thuis nog eens na te maken (of althans: te proberen na te maken). Wij hebben zaterdag dus minimaal 100 boots in elkaar gevouwen, maar als je meer dan 100 boots maakt moet je ze ook eten!!! Gelukkig at de hele familie mee en ook kwam er nog een extra iemand op bezoek die gelijk ook een paar boots kreeg om te eten. Maarten heeft zijn record toen wel verbroken met 23 boots!! En Leonie kon niet meer dan 7, toch respectabel ;-).

Nou mensen, dat was het alweer voor deze keer. Voor de komende weken staat nog niet veel in de planning, maar er zal vast weer genoeg gebeuren dat we graag aan jullie allemaal vertellen. Dus tot gauw! Groeten uit een zonnig en nog wat kouder dan de vorige keer Mongolië, Maarten en Leonie.

P.S. Ook verwachten we deze week een envelop met daarin Expeditie Robinson en een hoop leuke en spannende films die Eelco voor ons heeft gebrand en opgestuurd. Met de winter en dus avonden van -40°C voor de boeg kunnen we dankzij Eelco lekker warm binnen film kijken. Bedankt Eelc!!!